Czyn ciągły
Brzmienie art. 12 KK determinuje trzy przesłanki, od których jest uzależnione przyjęcie konstrukcji czynu ciągłego.
Przesłanka o charakterze podmiotowym to działanie „w wykonaniu z góry powziętego zamiaru”, które winno być rozpatrywane w kontekście art. 9 § 1 KK3. W orzecznictwie słusznie wskazuje się, że konstrukcji czynu ciągłego przewidzianej w art. 12 KK nie stosuje się do zachowań nieumyślnych. Przesłanka przedmiotowa w postaci wymogu „krótkich odstępów czasu” pomiędzy zachowaniami wchodzącymi w skład przestępstwa ciągłego ma charakter nieostry, a z uwagi na niejednolitą linię orzeczniczą w tym zakresie wywołuje istotne wątpliwości w wymiarze praktycznym. Nie ulega wątpliwości, że norma art. 12 KK wymaga istnienia więzi czasowej między poszczególnymi, następującymi kolejno po sobie zachowaniami określonymi ramami czynu ciągłego. Realizacja tej przestanki w żadnym razie nie odnosi się jednak do przedziału czasowego dzielącego pierwsze i ostatnie zdarzenie objęte znamieniem ciągłości.
Trzecia przesłanka zastosowania art. 12 KK, mająca również charakter przedmiotowy, to wymóg tożsamości pokrzywdzonego Przesłanka ta znajduje zastosowanie jedynie w sytuacji, w której przedmiotem zamachu jest „dobro osobiste”. W literaturze przedmiotu trafnie dostrzeżono, że z uwagi na brak zdefiniowania pojęcia „dobra osobiste” w prawie karnym winno się per analogiam sięgać do przepisu art. 23 KC. Należy jednak zauważyć, że wyliczenie dóbr osobistych człowieka, wyartykułowane w art. 23 KC, nie tworzy katalogu zamkniętego, co pozwala na przyjęcie, że wymóg tożsamości pokrzywdzonego istnieje w każdej sytuacji, w której można uznać, że przedmiotem zamachu jest dobro immanentnie związane z osobą.
Ciąg przestępstw
Przyjęcie konstrukcji ciągu przestępstw, zdefiniowanego w przepisie art. 91 § 1 KK, wymaga spełnienia czterech przestanek.
Poza sporem pozostaje wymóg istnienia tożsamości kwalifikacji prawnej dla zachowań mających wchodzić w skład ciągu przestępstw. Pozostawiając na boku dywagacje odnoszące się do tej przesłanki zastosowania konstrukcji prawnej z art. 91 § 1 KK, należy jedynie wspomnieć, że omawiana kwestia wywołuje dyskusje w doktrynie przedmiotu, w szczególności w zakresie możliwości ujęcia w ramy jednego ciągu przestępstw czynów wyczerpujących znamiona różnych postaci zjawiskowych i stadialnych albo typów podstawowych i kwalifikowanych lub uprzywilejowanych.
Przepis art. 91 § 1 KK wskazuje nadto warunek popełnienia przestępstw składających się na ciąg „w podobny sposób” i analogicznie jak w odniesieniu do przestępstwa ciągłego, unormowanego wart. 12 KK, dla przyjęcia konstrukcji ciągu przestępstw wymagane jest zrealizowanie przez sprawcę kilku przestępstw „w krótkich odstępach czasu”. Warunkiem ujemnym przyjęcia ciągu przestępstw jest przedzielenie przestępstw objętych znamieniem ciągłości wyrokiem, „chociażby nieprawomocnym”, wydanym w stosunku do któregokolwiek z nich. Krótko i na marginesie jedynie wypada zaakcentować i zaaprobować pogląd wyrażony w doktrynie, z którego wynika, że konstrukcja art. 91 § 1 KK przesądza, iż negatywną przesłanką przyjęcia ciągu przestępstw jest nie tylko wydanie wyroku skazującego oraz wyroku, w którym odstąpiono od wymierzenia kary, ale także wydanie każdego innego wyroku w odniesieniu do przestępstwa objętego znamieniem ciągłości, a w rezultacie także wyroku uniewinniającego, wyroku umarzającego postępowanie oraz wyroku warunkowo umarzającego postępowanie.
